natuurgedichten en liefde

natuurgedichten schrijf ik net zo min als liefdesgedichten. Toch schrijf ik over natuur en over liefde. Beide kun je niet voorbijlopen zonder dat daar ook maar iets blijft haken. Een blad, de wind, het zoemen van een verdwaalde wesp tegen het glas van de ruit, een kus op je mond, een hand die even vluchtig je streelt, jijzelf die in overgave aanleunt tegen het grote sterke robuuste lichaam van je vriend, een tinteling in je buik als je een oude vriend ontmoet die je eigenlijk totaal vergeten was maar waar de ontmoeting iets van toen in je terugslaat. Een en al natuur een en al liefde.

En toch, ik schrijf geen natuurgedichten en ik schrijf niet over liefde.

Waar over schrijf ik eigenlijk?

dit is wel liefde.....